Agatha Raisin i ciasto śmierci

Autor: M.C. Beaton 
Tytuł oryginału: Agatha Raisin and the quiche of death
Tłumaczenie: Monika Łesyszak
Wydawnictwo: Edipresse
Seria wydawnicza: Seria Kryminałów, tom I
Rok wydania: 2012
Ilość stron: 252
Ocena: 4

Źródło: od wydawnictwa

Jest to jedno z pierwszych moich spotkań z kryminałem. Nie nastawiałam się na fajerwerki i takowych oczywiście nie było. Ale do najgorszych też książki tej nie zaliczam. Była po prostu dobra. A o czym była? Otóż to...

Główną bohaterką jest Agatha Raisin, 60letnia specjalistka od public relations mieszkająca na stałe w Londynie. Jednak życie w tym wielkim mieście strasznie jej zbrzydło, postanawia więc rzucić wszystko w cholerę i spełnić marzenie z dzieciństwa - zamieszkać na angielskiej wsi Carsely. Kupuje więc małą, starą chatkę, sprzedaje biznes swojego życia i... Zaczyna się strasznie nudzić. Tubylcy jakoś nie bardzo ją akceptują, a sąsiadka wprost nienawidzi (Agatha podebrała jej sprzątaczkę). Nikt jej nie wita, nikogo nie obchodzi, co robi i czym się zajmuje na co dzień. 

Agatha, miłośniczka wszystkiego, co można włożyć do mikrofalówki, dla zdobycia sławy i uznania we wsi, zapisuje się do konkursu na najlepsze wypieki. Jedzie do Londynu, kupuje placek ze szpinakiem u najlepszego piekarza w mieście i pewna wygranej staje w szranki z najlepszymi. I mimo, iż jej ciasto nie zdobywa głównej nagrody (10 funtów), Agatha zdobywa to, co zamierzała - staje się o niej głośno. Niestety nie jest to dobra sława - po tym, jak przewodniczący komisji pada martwy po skosztowaniu kawałka jej ciasta, rozpoczyna się polowanie na mordercę. Wszystko jednak rozchodzi się po kościach. Po prostu zwykły nieszczęśliwy wypadek. Wieś szybko zapomina o sprawie. Za szybko jak na gust Agathy. Pani Raisin postanawia znaleźć winowajcę na własną rękę.

No cóż, sam pomysł jest nawet ciekawy, choć nieco oklepany. To, co najbardziej mnie denerwowało, to sama postać głównej bohaterki. Bardzo zmienna to kobieta, ani zbyt bystra, ani zbyt miła, ani sympatyczna. Do tego prawie wszystkiego się boi. Do tego mieszkańcy angielskiej wsi. Nudni jak flaki z olejem, zupełnie nijacy, markotni, i niechętni w stosunku do obcych. Chyba bym zwariowała z takimi sąsiadami! Do tego przez pierwsze 80 stron akcja toczyła się żółwim tempem. Zaciekawiła mnie dopiero końcówka, w której pojawia się element humorystyczny, odrobina romansu no i rozwiązanie zagadki. 

Właściwie sama końcówka uratowała całą książkę. I na dodatek historia skończyła się tak, że człowieka aż chęci, by sięgnąć po drugi tom (zwłaszcza wątek sąsiedzko-miłosny, kto czytał, ten wie :)). Czy sięgnę po dalsze losy Agathy? Nie wiem, może jak wpadnie mi samo w ręce, to tak. 

Nie powiem wam, czy jest to nowa panna Marple (bo takowej nie znam). Nie powiem, czy M.C. Beaton jest królową powieści kryminalnej, zbyt mało kryminałów przeczytałam. Mnie nie porwała, ale miłośnicy tego typu powieści niech się z nią zmierzą i osądzą sami.