Pokolenie JP II

***
Za tę chwilę pełną śmierci dziwnej, 

która w wieczność niezmierną opływa, 

za dotknięcie dalekiego żaru, 

w którym ogród głęboki omdlewa. 

Zmieszały się chwila i wieczność, 

kropla morze objęła - 

opada cisza słoneczna 

w głębinę tego zalewu. 

  

Czyż życie jest falą podziwu, falą wyższą niż śmierć? 

Dno ciszy, zatoka zalewu - samotna ludzka pierś. 

Stamtąd żeglując w niebo 

kiedy wychylisz się z lodu, 

miesza się szczebiot 
             dziecięcy - i podziw.             

                                 (Karol Wojtyła)

Dziś mija piąta rocznica śmierci Jana Pawła II - papieża Polaka przez wielkie P. Człowieka, kory nigdy nie zapominał kim jest, kim był, i dla kogo żyje.

Urodziłam się ja Jego pontyfikatu, w moim życiu często pojawiały się chwile przebywania z Nim, z Jego słowem... Niestety, nie docierały do mnie. Tak jest do tej pory. Myślę, że minie jeszcze wiele lat, zanim zrozumiem, co Jan Paweł II chciał przekazać w swych słowach. Czy mogę więc z czystym sumieniem określić siebie jako Pokolenie JP II...? Obawiam się,  że jeszcze nie...

CZYTAMY, SŁUCHAMY, PAMIĘTAMY...