W kinie - "1920. Bitwa Warszawska"

Reżyseria: Jerzy Hoffmann 
Gatunek: wojenny, dramat
Kraj produkcji: Polska
Rok produkcji: 2011
Czas trwania: 110 min
Ocena: 2

Czym dla nas - Polaków jest Bitwa Warszawska, nie muszę chyba tłumaczyć. Czym była ona dla Hoffmana, nie jestem w stanie zrozumieć, tak jak nie zrozumiałam sensu wydania tak wielkiej ilości pieniędzy na tak okropny film. Jeden z najgorszych polskich filmów, jakie kiedykolwiek widziałam. Jest mi wstyd, że obywatele kilkunastu krajów, które w ciemno wykupiły już licencję na "dzieło" Hoffmana, obejrzą je i pomyślą, że jednak ta cała bitwa, to tylko czcza gadanina i przechwałki Polaków... Strasznie mi głupio, że tak chwalimy się tym filmem, bo naprawdę nie mamy do tego żadnych powodów, w przeciwieństwie do historii, którą przedstawia.

A film zaczyna się... od pijackich okrzyków Jana, kawalerzysty i poety (wiem o tym z opisu filmu, inaczej w ogóle bym się nie zorientowała), który wraz z grupą przyjaciół dociera dorożką do jakiejś knajpy, w której śpiewa, tańczy i porywa publiczność do okrzyków Ola - jego narzeczona. Siedzę w kinie, oglądam i oczom nie wierzę! Na scenie Natasza Urbańska wiercąca tyłkiem, ubrana w strój go-go... Przypomniały mi się jej występy w programach rozrywkowych prowadzonych przez męża Józefowicza. I wszystko byłoby dobrze, gdyby to był film o zabawach w latach dwudziestych, nie zaś o najważniejszej bitwie polskiej XX wieku! I wyobraźcie sobie, że te tańce i hulańce trwały bez mała prawie połowę filmu. Szok! Być może reżyser doszedł do wniosku, że pani Urbańska znakomicie prezentuje się w trójwymiarze i trochę poniosła go ułańska fantazja. 

Ale to tylko pierwsza część filmu, Jan i Ola biorą ślub o małżonek prosto z kościoła wskakuje na konia, by galopować wraz ze swym oddziałem na Kijów. Odjeżdżając przyrzeka ukochanej, że wróci - na pewno. W drodze do Kijowa, w wyniku pewnego nieporozumienia Jan zostaje skazany przez sąd wojskowy na karę śmierci. Możecie mi nie wierzyć, ale ta scena była tak nierealna i absurdalna, że zaczęłam się śmiać (na szczęście w kinie siedziało wraz ze mną jakieś... 30 osób). W tym czasie jednak na oddział napadają Rosjanie i uwalniają Jana z niewoli. Okazuje się, że ot oddział CzeKa werbujący lud robotniczy do walki przeciwko burżuazyjnej Polsce. A że Jan skazany został za propagowanie komunizmu, zasilił szeregi radzieckiego oddziału. O CzeKa dowiadujemy się z taką precyzją, że wątek ten trwa dłużej niż sama bitwa warszawska. Sceny nudne i byle jakie. Dobrze, że przynajmniej efekt 3D całkiem ciekawy i w miarę dobrze zrobiony. W przeciwnym razie pewnie bym przysnęła.

Oczywiście po kilku przygodach Jana zaczyna się prawdziwa bitwa o Warszawę, chociaż kiedy się zaczęła i kiedy się skończyła nie miałam bladego pojęcia. Jest duużo krwi, która często plami ekran, często fruwają ręce, nogi, głowy, zupełnie jak w horrorze. Na ekranie postacie ruszały się tak szybko, ze cała ta walka stała się jedną wielką rozmazaną plamą. Tylko od czasu do czasu polegli żołnierze, z racji tego, że się już nie ruszali, byli w miarę dobrze widoczni. 

Podsumowując: tematyka świetna! Pomysł na zrobienie filmu... brak. Efekt 3D całkiem znośny i dodaje filmowi nieco blasku. Ale tylko nieco, odrobinkę. Osobiście odebrałam ten film jako farsę, satyrę ukazującą nieudolność i małostkowość polskiego społeczeństwa w latach 20tych XX wieku. Borys Szyc grający głównego bohatera przez cały czas trwania filmu miał ironiczny wyraz twarzy, jakby to wszystko po prostu go śmieszyło. Nataszy Urbańskiej do aktorów oczywiście zaliczać nie należy, bo potrafi właściwie tylko śpiewać i tańczyć, chociaż i to ostatnio na coraz niższym poziomie. Jest sztuczna i nie potrafi nawet udawać, że jest jej smutno lub że jest zakochana. Zupełne nieporozumienie. Oczywiście w filmie występuje także stała świta Hoffmana: Żebrowski, Olbrychski, Wiśniewska, Ferency, Domagarow. I kilka nowych twarzy, który według mnie wypadły najciekawiej i bez nich ten film po prostu by nie istniał: Wojciech Solarz oraz Piotr Głowacki jako Samuel i Anatol, znani w Europie szulerzy, którzy podczas wojny polsko-radzieckiej zostają deszyfrantami. Kapitalne role, choć niestety epizodyczne. Do tego Jerzy Bończak w roli kapitana Kostrzewy odebranej kapitalnie, a także Łukasz Garlicki jako ksiądz Ignacy Skorupka, podrywający Polaków do boju o kraj. 

Ot i moje wrażenia z najgłośniejszego polskiej filmu 2011 roku. Porażka na całej linii. Według mnie film powinno się zdjąć z afisza i zakopać głęboko w ziemi, żeby następne pokolenia nie musiały znosić tego upokorzenia, jakiego doznałam ja podczas seansu, który kosztował mnie i męża 47 złotych plus 2 godziny zmarnowanego czasu. NIE POLECAM! Nie chodźcie na to do kina, bardzo was o to proszę!